Miałam szczęście poniekąd dorastać z Okulturą. Jako dzieciak budowałam swoją wiedzę i przekonania z wyczytanych czy zasłyszanych strzępków kontrkulturowych treści; wśród nich znalazły się i teksty Dariusza Misiuny o industrialu, o sytuacjonizmie, o współczesnym pojmowaniu magii. Wśród moich rówieśników naczelny Okultury cieszył się sława potężnego i niebezpiecznego maga, głównie za sprawą cyklu o ekstremalnych modyfikacjach ciała w „Plastiku”. Sama nie podzielałam tego nabożnego lęku. Przeciwnie! W jednej z pierwszych naszych rozmów w internecie poszłam na zderzenie czołowe (chodziło o „Współczesną czarownicę” La Veya), dzieląc się krytyką i wątpliwościami. Nie spotkała mnie żadna anatema, a Dariusz okazał się bardzo przystępnym i życzliwym człowiekiem. „Świetnie, że myślisz po swojemu”, przeczytałam w odpowiedzi. Wkrótce kontakty na odległość przekształciły się w serdeczne więzi osobiste za sprawą wyprawy do Torunia z Joanną John, która została współtwórczynią Okultury na długie lata.
