Zanim się jeszcze z Darkiem na dobre poznaliśmy i zaprzyjaźniliśmy (a okazała się to jedna z najważniejszych i najtrwalszych przyjaźni w moim życiu), przez długi czas był dla mnie figurą na poły mityczną. Na przełomie lat 90. i 2000 czytywałem jego teksty publikowane w różnych magazynach – od Plastiku po Wiedzę Tajemną (jaka szkoda, że to pismo przestało wychodzić po kilkunastu numerach!) – i zawsze wydawały mi się zupełnie inne od dominującego zarówno w popkulturze, jak i ezoteryce tonu. Może ze względu na radykalnie transgresyjne tematy i postacie (Misiuna wszak nie brał jeńców: modyfikacje ciała, wiercenie dziur w czaszce w poszukiwaniu transcendencji, magia, szatan i te sprawy), a może ze względu na świetny język Autora, jego szerokie filozoficzno-socjologiczne horyzonty, imponującą znajomość historii idei i historii kultury.