RENDAN, “LUDZIE PRZYTOMNI”. Sufi stosowali termin techniczny “rend” (przym.”rendi”, l.mn. “rendan”) do nazywania kogoś “wystarczająco przytomnego, by mógł wypić wino w tajemnicy, nie będąc na tym przyłapanym”: derwijska wersja “Dozwolonej Obłudy” (“taqiyya”, podczas której Szyitom wolno jest kłamać na temat ich przynależności, by uniknąć prześladowań, tak dalece, jak sprzyja to ich propagandzie).

24 października francuski sąd w Grenoble wznowił rozprawę przeciwko szwajcarskiemu dyrygentowi, Michelowi Tabachnikowi (uczniowi słynnego dyrygenta, Pierra Bouleza i kompozytora, Iannisa Xenakisa), na wniosek prokuratury, wnoszącej nowe dowody mające świadczyć o jego przyczynieniu się do śmierci kilkudziesięciu członków sekty Świątynia Słońca.

Wiadomośc ta może wprawić niektórych bardziej poprawnych politycznie teatrologów w zakłopotanie. Okazuje się bowiem, że Peter Brook, jedna z głównych ikon teatru poszukującego, reżyser Mahabharaty i wielki miłośnik Gurdżijewa, w młodości szukał inspiracji u Aleistera Crowleya.

Teatr Węgajty, znany i podziwiany ze swych magnetyzujących widowisk, łączących wątki pogańskie z misteryjnym chrześcijaństwem, obchodzi X-lecie swego projektu terenowego. Jego twórcy zapraszają z tej okazji na szczególny festiwal, którego program będzie się przedstawiał następująco:

Popularne powiedzenie Marshala McLuhana głosi, że “medium jest przekazem”. McLuhan zapomniał jednak dodać, że kiedy dane medium ma charakter mesmeryczny i immediatystyczny, jak to bywa w przypadku internetu, ów przekaz nabiera cech magicznych.

Mógł się o tym przekonać nasz ulubiony współczesny pisarz, iluminata i filozof Robert Anton Wilson, od kilku lat cierpiący na powikłania związane z przebytym w dzieciństwie polio. Ten urodzony optymista, na którego psychofuturystycznych książkach zdążyły się wychować co najmniej trzy pokolenia, od lipca nie rusza się z łóżka, unieruchomiony na skutek paraliżu.

W dzisiejszych czasach każda dekada stanowi zapis długowiecznej ogólnoludzkiej dyskusji. Kultura lat 60-tych wyryła mniejsze lub większe piętno na każdym Amerykaninie. Tak się składa, że sam byłem bardzo zaangażowany w tamtejsze zmiany społeczne jako członek drobnej grupki chłonnych nowości intelektualistów, pragnących otrzymywać, wchłaniać i przekazywać wyłaniające się sygnały kulturowe.